mevsimsiz bir iç savaþ bu...
KÝ… çoktan kaybedilmiþ…
...
Ülkesinde uyandýðým kahverengi çýðlýklý bir kýz çocuðuydu hayat
Uzandýðým sonra kollarýna
Mavimsi bir tebessümle yok olmasýný izlediðim sabah güneþlerinin
Ki batsýn diye kimsesizliðim…
Olmadý…
Yeþile çalan tüm kahve renklerini savaþa boyayýp
Armaðan ettim bir Filistinli çocuðun teninin siyahlýðýna
Yok zaman bu zaman deðil
Ölüme yakýn kanayan tüm çýðlýklarýmla
Sonbaharý kimsesizliðime verdim
Ki soluduðum adýn olsun diye
Ben inadýna sevdim
Sevdim
Çok sevdim
Mevsimi deðildi sevmelerimin
Erken yemiþ verdi mutluluklarým
Ki erken de soldular
Erken ölümü gözleyen baykuþlar gibi
Erkenden uçuþtular
Bir kabusa çevirmek için tüm masum rüyalarýmý
Ellerini erken tuttular
Daha vakit çok erkendi halbuki
Beni amansýz bir gecenin koynuna
Erkenden uyuttular…