Ey deli gönül, Nedir sendeki bu hýrçýnlýk, Bu aþk yarasý, Nedir sendeki bu arayýþ, Bu isyankârlýk. Nedir seni insanlýktan çýkaran Bu hýrs, bu heva, bu heves. Hiç sönmeyecek mi? Ýçindeki yanan bu ateþ. Hiç dinmeyecek mi? Ruhundaki esen bu rüzgâr, Kalbindeki bu coþkulu dalgalar, Bu gel git mavi isyan.
Gel seni yakmasýn bu ateþ, Parçalamasýn ruhunu rüzgâr. Bu sevda, bu aþk deðil, Ufuktan kara bir öfke yürüyor, Sanki üstüne. Gel çarpýp parçalamadan seni, Coþkun denizin beyaz köpükleri, Rüzgârýn uðultusunda Yýkasýn seni.
Ey deli gönül, Gel düþme, Özgürlüðüne düþkün, Bir yýlkýnýn peþine. Artýk senin için yaz bahar Çoktan geçti. Zamansýz hýrçýnlýk, Birden bire kýþ getirir kapýya. Sevgisiz yüreðin Acýmasý mý olur. Sonra seni, Söker atar yüreðinden. Akdeniz’in, karsýz ayazýnda, Karanlýkta, Yalnýz sokaða, Yýlkýn...
11.11.2012 Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cahit KARAÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.