DÜĞÜM

Var olduðum bu yer yüzünde
Yok oluþlarýmýn noktalarýný yaþýyorum
Virgüllerin kuyruðu yazdýðým kelimeleri
Takip ediyordu durmadan
Ben kovaladýkça kelimelerin
Yalnýz kalmýþ uçurumlarýný
Alfebesini kaybetmiþ bir sözcüðün
Dildeki var oluþ savaþýný yaþýyorken
Bir ses sesleniyordu ardým sýra
Þiirlerin çýðlýklarýný duymuyormusun diye
Ýnadýna sana sesleniyorlar duysana
Ve dinledim kendi içimde yýllarca ektiðim
Birikmiþ güllerin,dikenlerinin
Býraktýðý kan kýrmýzý yaralarýma
Melhem olmaya çalýþtým sözlerimle
Ve bugüne kadar bedenlerde gördüðüm
Bütün izler öfke kusuyordu hayata
Ve ben oluk oluk akýyordum
Dilimden çýkan bütün sözlerimde
Bir imla hatasý gibiydim sanki
Ne noktam belliydi nede virgülüm
Bütün yaþadýðým anýlarýmda
Ýlmik ilmik çözülen bir ip gibiydim
Ham,mattemin toprak olduðunu
Unutmuþcasýna ölüme çözülüyordum
Ne evren anlýyordu duygularýmý
Nede insanlarýn hayal dünyalarý
Ben kaybolmuþluðumun
En kuytu kalabalýklarýnda sustum
Öyle bir sustum ki ölüm bile
Dile geldi bu sukunluklarýmda
Ve ilmik ilmik name name çözülüverdi
Yaþamýn gizli kalmýþ bütün düðümleri
Aklýmýn ve ufkumun selesinde
Bütün duygularý ve düþünceleri
Ýnsanlarýn hayal ettiði neleri varsa
Gönlümün sonsuz dünyasýndaki
Mavi gökyüzünde toplayýp
Yaðmur tanesi gibi düþüverdim
Bir soru iþareti edasýnda
Bütün noktalara ve vürgüllere
Meydan okurcasýna
Edebiyatýn bütün alfabalerini
Yüreðimin sýcaklýðýyla besledim
Sürgün yemiþ bütün þiirleri
Bir çocuk gibi sevdim yýllarca
Karalarý beyaz eyledim
Mýsralarýn satýr aralarýnda
Semaya yükselmiþ bir melek gibi
Kanat çýrpýyordum sözlerimde
Gökleri yararak,tane tane
Milyonlarca,parçalara bölünüyordum
Atom çekirdeðinin çözülmeyen
Gizemli kalmýþ netronlarý gibiydim
Yazdýðým bütün sözcüklerimde...

Ufuk GÜNEY

Sosyal Medyada Paylaşın: