Yaþamadým gönlümce beyhude ömür sürdüm, Ne atýldým bir yere ne de iltifat gördüm. Sormadýlar “Hâlin ne?,Nasýl yaþarsýn?” diye, Yoktu zaten bir þeyim, olaný ele verdim.
Kýskanmadým kimseyi onlar için sevindim, Dostum oldu geceler, yalnýzlýkla övündüm, Kýzdýlar, baðýrdýlar niçin coþarsýn diye, Diyemedim hâlimi, için için dövündüm.
Bülbülleri kýskandým konduklarý gül dalý, Gördüðüm çoðu insan onlar gibi sevdalý. Kanadýný kýrdýlar, durmaz koþarsýn diye, Bilirim ki kalmadý güvenecek tek dalý.
Kar beyazý duygular bekliyorken baharý, Bir kez olsun sönmedi içimin yanan harý. Hep önümü tuttular, çaðlar taþarsýn diye, Göklere direk oldu gönlümün ah u zarý.
Ne yapsam da dönmüyor, dönmüyor iþte çarkým, Duvarlarýn ardýnda bekliyor beni korkum, Eþ ettiler Ferhat’a daðlar aþarsýn diye, Ah çekerek inlerim, Mecnun’dan yok ki farkým.
Ne çýkar olmasa da her þey yerli yerinde, Yaram kabuk tutmuyor çünkü gayet derinde, Baðladýlar gözümü düzde þaþarsýn diye, Çaðlarým sular gibi belki günün birinde.....Þükrü TÜRKMEN Sosyal Medyada Paylaşın:
Şükrü Türkmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.