Karşındaki Boşluğu Anla

yalnýzlýðýn en köþesindeydim
aklýmýn ucunda devamlý gideceðin
ortasýnda olduðum tek þey
düþünmekti...

herþeyden önce sesime dokun istedim
sana ýlýk mavi olarak kalacaðým da
elinle koymuþ gibi bul hep denizi
sonu gelmesin hiç uyanmanýn...

sensiz bir sonsuza hapsolmamalýyým
ayaklarýmdan dünyaya prangalý
hiçbir mutluluða baðlanmadým
gülüþündü pazar sabahý kahvem
odamda son nefesimle baþbaþayken
sadece bunlar gelecek aklýma...

çok görmeyin n’olur
kendime ayýrdýðým kaldýrýmlarý
belki bir yaprak düþer kaldýrýrým
belki bir karýncaya gölge olur adým
bense sadece yürümüþ olurum...

kalýrsa þiirin izi kalsýn
benden sonra benden çok
sözcüðün yüzü eskimez ne de olsa
hatta içimde taþ biriktireyim
incelsin hüznün buruk gönenci
karþýndaki boþluðu anla artýk...

hiçbir kýþý tarihsiz yaþamadým
yazýysa tarihli
ama bütün mevsimlere benden kalan
bir aný olsun diye
ayrýlýða benzetmedim hiçbirini...

caným eskiden beri nedensiz sýkýlýr
sokaksýz düþünemem hiçbir þeyi
uyurken bile sokaða yakýn olmak isterim
evim sokaktan girmek için deðil
sokaða çýkmak içindir
inanmam sokaksýz yanýta
sokaksýz sevemem
anladým ki yoksun da
daha önemlisi bir kapýn da yok
sokakta arkadaþlarým gitmeyi bekliyorlar
bense geri ne zaman geleceklerini...






kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: