karanlýk karabasan gibi içimde sevdiðim beynimin içinde birkaç deðirmen, ayný anda çalýþýyor,gürültü çok! öðütülen bir þey yok. dýþarýda esen fýrtýna pencere pervazlarýný doðruyor ben yaðmurun minicik ellerinde, s a v r u l u y o r u m içim ürperdi,titriyorum sensizim sensizlikde üþüyorum...
derin yorucu bir yorgunluk çöktü odama iðnesi ayný yerde takýlý hüzünlü bir plak, dönüp duruyor ruhumun derinliklerinde kahrolasý dünya’nýn dikenlerini böylesi hissetmek zorunda mýyým? uzaklara dalýp gittikçe fýrtýnayla kumsala vuran, bir balýk gibi çýrpýnýyor can çekiþen yüreðimin sesini duydukca sensizlik de ölüp ölüp diriliyorum...
Bahar Tülay Kýran
Sosyal Medyada Paylaşın:
baharca57 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.