Her kes dört mevsimlerden, Birini sever de, O ve ben, Kýþ mevsimini severiz. Çünkü Hayallerimiz güçlüdür. Kýþ gelmeden, Karlarý izler, Þömine önünde, Çýtýrtý dinleriz. Yaðmurda sýrýlsýklam, Dans ederiz. Görenler bize imrenir.
Ýçimizde ki aþk, Cemallerimize yansýyýnca, Aynaya bile, gerek yoktur. Çünkü Ýki ayna olur, Kendimizi görürüz.
Kardelenler, bizi kýskanýr. Biz el, ele tutuþunca, Dünyanýn tüm çiçekleri, Gönlümüzde açar.
Kar da gülsüz kalan bülbüllere, Yüzümüzde açan güllerden, Gülistan sunarýz. Biz varsak eðer, Bülbüller gülsüz, Güller bülbülsüz kalamaz. Çünkü Bize gülmek çok yakýþýr. Ve Her gülmemizde, Bir gül açar.
Kar güneþle savaþ edebilir de, Bizimle edemez. Çünkü Aþk ile tutuþmuþ, Sol yanýmýzda ki alevlere yenik düþer.
Biz istesek eðer, Kutuplarý bile, eritir, Coðrafya’yý bozarýz.
Bizim atlasýmýz, Toprak Anadýr. Topraktan var olduk, Topraða tutuklu kaldýk.
Bizim aþkýmýzda, Tutku bir tarafta, Melankoli bir tarafta duruyor.
Bu aþkta istesek bile, Hercai olamayýz. Çünkü Bizi kader sýkýca baðlamýþ. Kaçýþ yok bu aþktan! Her sokak bizim aþkýmýza, Dem vuruyor.
Sabahçý kahvesi ararsanýz eðer, Usulca uykusuz gözlerimize, Yaklaþýn ve nemli kirpiklerimize tutunun.
Biz gözyaþlarýmýz da, Notalar icat eder, Cümle âleme serenat yaparýz. Hiç yaþanmamýþ aþk bizde diye!
Bizim aþkýmýz, asýrlardýr ayakta duran, Çýnarlar gibi, Hep dim dik, duracak. Çünkü Bizim fýrtýnamýza, Ne þimþek ne de yýldýrým deðebilir.
Biz aþktan anlamayanlara, Hortum olup, Bilinmeyen diyarlara uçururuz. Aþkýmýza deðmek isteyenlere, Tek vücut olup, kalkan oluruz.
Kimse bizim aþkýmýza, Engel olamaz. Sevgimizle tüm engelleri aþarýz. Nazarda edemezler! Çünkü Bizim nazarlýðýmýz çok güçlü! Yakamoz gözlerimiz, bizi korur.
Ýki kelam ile Dertlerimizi unuturuz. Çünkü Biz kelamlarýmýzý, Bir ibadet sayarýz.
Ýbadetin en güzeli onunlayken, Kâbe de tavaf eder gibi, olmakta gizlidir. Sözümüz, özümüzden gelir. Bizim aþkýmýza, Kötü kelam yapsalar bile, Bize výz gelir.
El, ele tutuþtuk mu? Tutuþtuk! Göz, göze bakýþtýk mý? Bakýþtýk! Ýþte o an, Bizi görenler, Bizde görürler, Aþkýn en yüksek mertebesini, En yüce temizliðini, Çünkü Biz aþk dolu kalbimizle, Kirlenmek nedir bilmeyiz.
Sevmesini bilmeyenler! Bize gelsinler. Biz aþk-ý bir kanaviçe gibi, Gönüllere iþleriz.
Biz her gün, Tanrýya dua ederiz. Çünkü Bizi, bize nasip eyledi diye. Þükür etmeyi bize, Bizin aþkýmýz öðretti. Hele sabrý hele sabrý, Kanýmýza, canýmýza saldý. Þükürler olsun! Ve O benim dünya’mda, Ýki Cihan da var olsun!
Bir gün, bize hicran deðer de, Vuslatý yakalayamazsak eðer, Mum gibi, yana yana, tükeniriz.
Evet, biz aþkýmýzý sonsuzluða, Defin etmiþ, Ýki sevdalýyýz…
Bilgehan Emirþanoðlu
Þiirime sesiyle hayat veren sevgili Sebahat KARA kardeþime çok tþkkr ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bilgehan Emirşanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.