SEVMEYE GÖR..!
Sevince insan, karun gibi zenginleþir dünyasý
Yaþamak lezzetlenir, renk cümbüþü hülyasý
Bir dev olur, adeta, baþý yýldýzlara deðecek
Uykuda, uyanýk, her nefeste sürüp gider rüyasý
Sevince insan, cansiperane esir düþer kendine
Prangalar vurur ellerine, kollarýna, kalbine
Kuþlar gibi þen, rüzgar gibi özgür olsa da
Yüreðinden baðlýdýr, sevdiðinin, saçýnýn bir teline
Sevince insan, hep mutluluk deðildir yaþadýðý
Umutsuz özlem ve hasret, çokça hayal kýrýklýðý
Ne gidebilir, ne de getirebilir uzaktakini yakýna
Kalp deðildir, dünya yüküdür göðsünde taþýdýðý
Sevince insan, gidemez uzaklara sevdiðinden
Vazgeçemez, tuttuðunda þifa umduðu ellerinden
Korkar, hiç olmaktan, ayrý kalýp yok olmaktan,
Dünyasýný aydýnlatan hayat ýþýðý gözlerinden
Yine de sevmeli insan, kaçýnmadan sevmeli
Özel birisi olmalý yaþamýnda, hasretle özlemeli
Sonunda hüsran, ayrýlýk korkusu olsa da
“Seni seviyorum, hem de dünyalar kadar” demeli
24.11.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.