dalgakıran

Dudaðýmý kanatan sözcüklerin sahibine…hediyemdir.



Binlerce kez nasýl öldürülür bir umut -ayný yerinden-
Ve nasýl yeþertilir yeniden –yeniden-!
Sustuðun sözcüklerin nafakasýný istiyor kalbim
Uzaklara dalýyor feri gitmiþ bir çift bakýþ
Sabah mý olmuþ deniz kokulu balkonlarda
Aymýþ mý gün?


Heybetini yitirmiþ bir masalýn içinden çýkýp geliyor gölgen
Gözlerimi kýsýyorum saçlarýmý geri itip
Öyle ya! Parmaklarýn en çok onlara aþina
Ben parmaklarýna müptela ezelden.
Rüzgar olup yanaðýmý okþuyor elin –samyelim-
Kaðýt olup tutuþuyor tenim.
Yüzümden düþen bin parça
Bütün ifadelerim topraða seriliyor kum gibi.
Toplanamamacasýna.


DÝYORUM KÝ;
Ben seni ;soðuk bir kasým sabahý
Usulca üstümü örten harflerinin sýcaklýðýndan
Ben seni;kýrgýnlýðýný haytalýkla örtmeye çalýþan çocuk kalbinden
Feryadýný,arabesk þakalara zerk eden yüreðinden sevmiþtim.
Gusletmeni istemiþtim gözyaþlarýn dalgalarýma karýþýrken.


Bilemedim.
Sen de
Söylemedin ki!
Denize düþman olurmuþ er geç d a l g a k ý r a n.













Sosyal Medyada Paylaşın: