Öyle Zoruma Gitti'ki Yalnızlığım...

dün gece
sessiz ve karanlýktý
tek baþýma yürüdüm
eski buluþtuðumuz o sokakta.

hafif bir yaðmur yaðýyordu
gökyüzüne baktýðýmda
sanki yýldýzlar bana küskündü
bende geceye.

siyah beyaz bir resmin vardý bende
çýkardým koynumda
çok þey anlattý bana
kusursuz bakýyordu sanki
o an sarýlmak öpmek geldi içimde.

dokundukça uzaklaþýyordu
yalnýzlýðým sýrtýmda vurdu
çünkü kalem özlem yazýyordu
gökte kara bulut gözler ise nemliydi.

birden bire içimden bir þarký mýrýl dadým
þeytan üçken kurmuþ yalnýzlýðýma
seni sordu bana
günlerde eylül
birde yaðmurlu bir gündü
peþimde kaldý ayak izlerim.

bugün yine güneþ soðuk bakýyordu sensiz bana
elveda diyip sen gittin ya
ben tükendim
karartým sokaktaki bütün ýþýklarý
suskun kaldý þarkýlarýmýz
iþte o an yalnýzlýðýmý hissettim.

etrafýmda dönüp durdu bütün duygularým
ben hayalini kurdum götürdü beni çok uzaklara
dönüp baktýðýmda geceyle gündüz çoktan birbirine karýþmýþtý
öyle zoruma gitti’ki yalnýzlýðým
usulca sürünerek geçtim yürüdüðümüz o eski sokakta...
Hüseyin YANMAZ
17/10/2012

Sosyal Medyada Paylaşın: