MED-CEZİR ZAMANI

ben oturupta, geceden sensizliðe giden yola bakarým
dayanamaz seni terkeden düþleri tek tek yakarým

ey sevgili, þubat soðuðuki ellerimde demlenir
sen olmasan da hayalin omzuma yaslanýp dinlenir

nere gitsem bende tiktakýný kaybetmiþ bir bozuk saat düzensizliði
ve öksüz bir çocuk gibi taþýyorum yüreðimde sensizliði

ne demeli kayýp iklimlere sürtünerek gelen bu rüzgara
hayatýn içindeki seni es geçip, bana yadigar býraktýðý efkara

bir düþün içindeki düþe gömdüðüm paha biçilemez düþ
bir gamzeden sessizce hayalime sýzar o eþsiz gülüþ

bu nasýl hoyrat bir özlem ki sözgeçmiyor yüreðime, ne yapsam nafile
gözlerini yumup ta geçer gönlümden sana giden kafile

med-cezir zamanýnda yine dargýným ay’la
reddettiðim tanrýyý kabullendim, senden yüreðime damlayan dua’yla

içimdeki siyahý maviye boyar bu his
yine de daðýlmasýn isterim içimdeki acýyý örten bu sis

içimdeki depremlerle sarsýlýr, yüreðimdeki karýncalanma
ey sevgili, nerde nasýl ne vakit olursa olsun seni bir an unutacaðýmý sanma


ALÝ RIFAT ARKU
17/10/2012
ÝSTANBUL




Sosyal Medyada Paylaşın: