SEN YOKTUN...

Bir yýldýz kaydý bir gece ansýzýn, dalmýþken ýþýðýna ben
Bir baktým ki yanýmda yoktun, kaybolmuþtun
Seni aradým sokak sokak çaresizce, adýmlarýmý saydým
Karanlýklarda seslendim adýný, her kaldýrým taþýnda izini aradým
Yollar da hep yokuþtu nefes nefese kalmýþtým
Duvarlar bir bir üstüme yýkýldý sanki, tut ki enkaz altýnda kaldým
Zindan karasý gecelerde sensizlikte korkarken ben
Sen yoktun…

Bir sabah yine yorgun uyandýðýmda düþ yorgunu bir gecenin sabahýnda
Üþüyordu içim, çisil çisil bir yaðmur vardý Ýstanbul’da
Aynadaki yabancýya iliþince gözlerim selama durdum usulca
Sonra birden çok çirkin hissetmiþtim kendimi
Bir o kadar donuktu gözlerim ve soðuktu bedenim
Düþman olmuþtum o zaman aynalarýn yabancýlýðýna
Ýçimde gittikçe büyüyen boþlukta kaybolurken ben
Sen yoktun…

Dalgalara attým bir akþam kaybolsun diye umutlarý
Bir avuç tuzlu suda eritmek istedim içimdeki buzlarý
Birkaç damla su sýçrattý dalgalar yüzüme, alýp geri verdiler
Tükenirse umutlar asýl o zaman biter yaþam dediler
Oysa ne çok kýrýlgandým, ne çok vazgeçmiþtim hayallerden bile
Güneþ bile terk etmiþti boyayýp gönlünce kýrmýzýlara ufku
Öylece görünmezliðe doðru boþluða uzatýrken ellerimi
Sen yoktun…

Her þey vardý zamanýn bilmecesinde çözülmeyi bekleyen
Ýki sözcük kalmýþtý iþte alt tarafý bir türlü çözülemeyen
Düþlerimize dizmiþtik ya hani sýra sýra pembe bulutlarý
Her yeni gün o bulutlardan biri daha eksiliyordu
Dillerim lal olmuþtu sonunda, düþsüz ve gölgesiz kalmýþtým
Þiirler de susmuþtu, renkler bir bir kaybolmuþtu
Suskun dudaklarým karabasanlarda çaðýrýrken seni ben
Sen yoktun…

Mevsim sonbahardý hüzün nakýþ nakýþ iþlenmiþti her yapraða
Toprak yaðmura doymuþtu da içimdeki serkeþ yangýn doymamýþtý
Gözlerim yanýyordu uykusuz sabahlarda kar boran az geliyordu
Yokluðunun kavurucu sýcaklýðý göðüs kafesimi yýrtýyordu
Avuçlarýmdan kayan her bir kum tanesi gibi savruluyordum
Sarsýlýrken ben yüreðimin en ücra köþelerinde fýrtýnalarla boðuþurken
Ýçimdeki çocuk ölüyordu
Sen hep yoktun…

Sosyal Medyada Paylaşın: