ÖLÜM,RUH VE ÖKSÜZ SATIRLAR.

Ölümle ruh arasýnda söylenen
o acý veren duygudur aþk.
Hep gecikir yaþanmasý gereken mutluluklar,
ve hep biryerde
pusudadýr yalnýzlýk.
Ölüm ruha fýsýldarken geldiðini
uzak kentlerden gelen ve gitmeyen
bir misafir gibi
bitkin bedene çullanýr yalnýzlýk.
O, son þarkýsýný söylerken
aþk þeffaf elbisesini giyinip,
bitti adýný alýr sonunda...

Hep geçikir biryerlerde
yarým kalmýþ sevdalar
ve son düdüðünü çalarken tren
o,uzaklaþýr yalnýzlýkla kolkola
son istasyondan...

Ölümle ruh arasýnda duyulan son fýsýltýdýr aþk.
Gözler kapanýr,
bedende alýþmadýk bir sýcaklýk.
Trenin uðultusuna karýþmýþ
hýçkýrýk sesleri.
Ölen vücuttan uzaklaþýr görünür aþk...
Yüzde bilinen bir beyazlýk,
dudaklarda ölüm morluðu,
akan sonbir gözyaþý
ve ardýnda biriken dað gibi acýlar.

Beden ölür ve ruhla birlikte
devam eder yoluna aþk
tüm acýlara inat.
Ölen unutulur.
Aþka son yazýlýr.
Yalnýzlýk pusudan çýkar...
Tren gider
ve kalýr arkada tüm söylenemeyen
üzeri toz tutmuþ tarihi çoktan unutulmuþ
anlamý yazan yürekte saklý,
karalanmýþ gözü yaþlý öksüz satýrlar.
Sosyal Medyada Paylaşın: