Tut ki yitirmiþim rotamý
Açýk denizlerde pusulasýz
Gözündeki güneþ yakmýþ tenimi
Ay ýþýðý altýnda
Boðuþmuþum dalgalarla
Savurmuþ beni saçlarýnda rüzgâr
Sýðýnmýþým rýhtýmýna
Ýpek halatlarla baðlamýþsýn beni yâr!
Tut ki böyle baþlamýþ gönül maceram
Akýntýsýyla gelgitlerin her gece
Kýyýlarýna vurmuþum köpük köpük
O büyük kum saatinde,
Her tanesinden ýpýslak süzülürken zaman
En dar yerinde aþk kodlanmýþ genlerimize
Ve büyük bir patlamayla
Sýfýr noktasýnda kaybolmuþ kainat!
Tut ki yeni bir evrene saçýlýyor tohumlarýmýz
Üç/gen, beþ/gen, sekiz/gen; çok gen
D/erken sonsuzu saran boþluk
Aþk; akýl almaz sarhoþluk
Aþkýn plâzmasýnda uçuyoruz sevgilim
Tanrý parçacýklarýyýz biz
Sende bende bir dünya
Kaybolmuþ o mendebur dünya!
Tut ki insanlýðýn milâdý bizimle baþlar
Ben yeni Adem, sen yeni Havva
Bu kez beni sen yaratmýþsýn; ikimiz de çýplak
Senin canýn elma çekmiþ, benimki ayva
Kesip göbeðinden fýrlatmýþsýn
Bir gün atlý gezmiþiz bir gün yaya
Kafdaðýndan uçan balon
Girmiþ masal gibi yepyeni bir dünyaya...
Tut ki örümcek örerken aðýný
Aþmýþ ýþýk kendi çaðýný
Ve bir gün uyanýp sana bakmýþým
Saçlarýna geceyle yýldýzlarý
Gözlerine gündüzleri takmýþým
Her âþýk ay’a bakar;
Ben âlemi yaratýp, alemin seyrine býrakmýþým
...
Tut ki sevgilim; yüzüne baktýðýn ayna benim...
Þaban AKTAÞ
11.10.2012