Öyle çok kýrýldým ki habersiz gidiþine Döktüðün gözyaþýný kan diye bekler oldum. Umudunu takarak yýldýzlarýn peþine Gördüðün düþü gerçek san diye bekler oldum.
Tam karþýna asarak siyah beyaz resmimi Düþmanýn bil istedim gülümseyen cismimi. Ve bir Ocak gecesi vazgeçtiðin ismimi En son nefesin bilip an diye bekler oldum.
Karanfiller boynunu bükerken kucaðýnda Sanma gün ýþýyacak; evinde ocaðýnda Çünkü ben buz tutarken Aðustos sýcaðýnda Sen Zemheri’de kavrul, yan diye bekler oldum.
Dumanýnda hapsolmuþ alev almaz közdün ya Senden baþka herkese kör eylenmiþ gözdün ya Belki dönersin diye hep tuttuðum sözdün ya Sözüme baþka yari can diye bekler oldum.
Omzunda taþýyorken yaþadýðýn günahý Bin kere tövbe etsen geri almam bir "ah"ý Bil ki piþman olup da diz çöktüðün sabahý Kararttýðýn geceme tan diye bekler oldum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.