mektup-2

sen baþka elleri tutarken ;
ben bilmeden setine girdiðim,
senaryosunu hiç ezberlemediðim
baþka filmin son sahnesinde bir figurandým
figüre edilmiþti, tüm yaþadýklarým
hatta yaþamak isteyip, yaþayamadýklarým


sen sýrca saraylarda keyifle kahveni yudumlarken;
ben uzunca dinmeyen acýnýn kollarýnda,
bitmeyen sel olmuþ karmaþýk duygularla
aklýmý baþýmdan alýrcasýna, kendimle hesaplasýyor,
küsüp kahrediyordum, her dakika hayata,



sen bir zamanlar yürüdüðümüz o yollarda adým atarken
ben her ayak basýþýnda, seni düþünüyordum
seni hatýrlatýyordu, her hatýra bana seni
ruhum can çekiþiyordu, ölü bir leþ gibi
dinmeyen yalnýzlýðýn saðanaðýnda, küfrediyordum hayata



sen yoksulluðu bilmeden zengin savurganlýðýnla meþk ederken
ben açlýðýn pençesinde, var gücümle ter akýtýyordum
açlýðýn sýnýrýnda helal yokma kazanma peþinde geçiyordu zaman
tüm renklerini maviye boyadýðým hayallerim yordular beni
ve bu sitemkar tavýrlarým senden bana kalan son yadigar



sen arama tenezülünde bile bulunmadýðýn onca zamanlarda
ben ömrümü erittiðim yýllarýn ardýndaki derin özlemle
seni aradým , hemde kaç kez saymadým bir kez olsun
hayallerimde büyüttüðüm, o dünyayý sen baþýma yýktýn
söz vermiþtim kendime, seni aramayacaktým,, yapamadým...






Sosyal Medyada Paylaşın: