BURUK BİR TEBESSÜMDÜR ÇOCUKLUĞUM

Ben çocukluðumu
Issýz bir dað baþýna gömdüm
Sessiz, törensiz
Sade bir unutma vaadi
Bir akþamüstü son kez gördüm

Her güneþin batýþýnda
Tarifsiz hüzünler buldum
Oturdum,
Her karanlýðýn sabahýna
Tükenmez hayaller kurdum

Nemli iklimlerin
Taze mevsimlerinde
Umuda yelkenler açtým,
Mavi denizler büyüttüm
Yalnýzlýðýn bir köþesinde

Yüreðime ilk cemrenin düþtüðünde
Yalancý baharlar arýyordum
Farkedilmezliðin sevgisizliðinde
Sevmek istiyordum
Platonik’in olanca derinliðiyle

Sevgi çýkmazlarda
Ben büyümenin telaþýndaydým
Hayat geçerken
Yaþamayý unuttuðumda
Bilmem ki kaç yaþýndaydým

Kimseler bilmez çocukluðumu
Farketmedi yýllar yokluðumu
Oysa ben çocuktum
Ve çocukluðumda yoktum

4 Aðustos 2011, Perþembe

Ahmet KEKÝLLÝ
Sosyal Medyada Paylaşın: