Sen... Benim sol yanýma düþen, Emeðin de sömürülmeyen, Gecelerinde aydýnlýðý bulan, Ekmek gül ve hürriyet gibisin Sen... Paranýn, padiþahlýðýný, Karanlýðýn, yobazlýðýný bozan, Öfkelerimi yatýrdýðým, Yürek sarayýmýn, savaþçýsý! Sen... En çok da yaralarýma, Tuz diye bastýðým tohumlarýn, Yeþillenmiþ dallarýnda, Baþaklarýyla yüreðim de açansýn. Sen... Yüreðimde ki aðýr yenilgilerin, Suskun aðlayan sazendelerine, Ýyileþtiren tarafýnla dokunansýn. Sen... Kimselerin bilmediði içimdeki, Güneþin gök evine aðýrladýðý ateþ, Yeryüzüne yüreðini serensin. Sen... Bütün mevsimlerin güleç yüzüyle gelip, Nevi baharla içime düþen sevim, Yüreðimde sakladýðým, Son sözüm, Sen benim yüreðimsin…
Olcay KASIMOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
sonser Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.