Lacivert bir gündü. Plajda ölü bir tanrý vardý. Elleri titreye titreye yazdýðý kaderleri masaya koydu ve sordu: hayat kimin, kime, neresindedir? Bütün ölüler bir aðýzdan kuma gömdükleri iskeletlerini çýkartýp: intihar! dedi. Bu hayatý beðenmedim, deðiþtirelim; demek nasýl geçerli olmuyorsa intihar da gerekli bir istektir, diye cümlelerini bitirdiler. Saçlarýn geldi hemen aklýma. Saçlarýn ki iki daðýn arasýna doðru uzanmýþ cümlelerimi hiçe sayardý. Gözlerine nüfüs cüzdaný çýkartamazdýk, tanýmý yoktu. Sanki bir Allah’ýn da yoktu senin. Sesin, bir kelebeðin son dakikasýnda okuduðu þiirdi.
Lacivert bir gündü. Evet, siyahla karýþtýrýlmýþ bilinçsiz bir tabloydum. Her tuval darbesinde, melankoli! diye baðýrýrdým. Korkuyordum senden. Çünkü sensizlik bana ölüm ýsmarlýyordu. Yalnýz dualara çýkan ellerim ellerine hasrettir. Ruh, ruhuna hasrettir. Varlýk, bir varlýða saplanmýþsa o kýlýcý yalnýzca tanrý çýkartabilir! Bizim aþkta tanýrýmýz; varlýðýmýzdý, istemedim hiç o kýlýný kýnýna sokmak. Kahverengi dudaklarý olan bir rüzgâr da yanýma koþtu. Rüzgârlarýn sahibi yoktu. Sanýrým yalnýzlýðýnýn da sahibi yoktu senin. Yalnýzlýðýn, her gece sýrtýmdan hançerleyen, ordusu kalabalýk bir imparatordu.
Lacivert bir gündü. Yenilenen fotoðraflar yýllar eskitip kenara koymakla hükümlenmiþti. Mehtap, seyri zor bir düþ tutulmasýydý. Çýðlýktým, çýktým üzerinde adýnýn. Çünkü hayat, ölüme blöf yapýyordu. Bir nefes daha çektim sigaramdan, bir çiçekten, bir duadan, bir yalnýzlýktan daha çektim. Daha da geçtim kendimden, renkler arasýnda griydim, kayýptým, ehliyetsizdi ellerim. Ellerine vahiy indirirken, ellerinin sahibi yoktu. Bu yüzden; Aklýmýn artýk bir sahibi yoktu, sendim, delirdim! Sanýrým aþkýn da sahibi yoktu senin için. Oysa; Aþk, tanrýnýn bir çocuða armaðan ettiði kalp atýþýnda atýyordu.
Payanda Sosyal Medyada Paylaşın:
Payanda Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.