Ölümsüz baharlara intihar mihengiydi
Tohum, toprak ve yaðmur ; tutuþurdu sözlerde
Tutuþurdu benliðim can ölümün dengiydi
Bir adýmda pýnarlar, sonrasý filizlerde
Cehennemin tezgâhý mavi yeþil her yerde
Gölgeler hep gölgeler aslýna zindan yurdu
Iþýk olurdu hani pýrýl pýrýl mercanlý
Ayýn kanatlarýndan þavký ömrüme vuran
Gözlerin olurdu ya bakardýn hep dumanlý
Bulutuna serdiðim göðümdü vebâl duran
Yerin bin kat altýnda, þimdi der geldi sýran
Gölgeler o gölgeler güneþi saklý sur’du
Sahte cennet kurgusu, hayalin bahçesinde
Rengi dudaðýndan gül miski teninden güzel
Aþk-ý mizân dönerdi durmadan çevresinde
Verilmiþ þu bahtýma, sayardým yüce bedel
Cezaymýþ en aðýrdan , baþlangýç evresinde…
Gölgeler hep gölgeler zamaný terse kurdu
Kiminde umut eli kör çaput baðlar gözde
Yine Meryem’ce gönül yol bulurdu her þer’e
Kiminde dað yürüyüp baðrý delse de gizde
Sustum ölü dilinde hesap vardý mahþere
Sustum minnetli kalple karným gömülü dizde
Ellerimde yokluðun tende çürüðüm zordu…
Þükran AY
Saygýdeðer Þair dostum, Mehmet Bey’ e nefesiyle verdiði destek için sonsuz kere teþekkür ve mihnet ile.