Leyla’yý anlat derler, mecnun Leyla ne bilir
Bahseder gece gündüz, bahsi kendi halidir
Kaþýný keman yapar oktandýr kirpikleri
Ne dinlesen duyulan , mecnunun çektikleri
Dinle Leyla’yý benden, seyrine vakýf bendim
Onlar, ahu zardayken ahvali seyirdendim
Leyla ol bir kadýndý, sivilce tarlasý yüz
Çarpýk bacaklarýný Mecnun görüyordu düz
Ýki karýþ boyuyla yer yýðmasý zavallý
Takýlýrdý köylüler,’hey kýz burnu kavallý’
Sümsük Leyla, iþ bilmez köyün en andavalý
Ve Leyla insanmýydý? Kimse deðil oralý
Ve yine Leyla idi, munis huylu bir peri
Dar dünyalar kaybolur, girse ondan içeri
Bin hakaret iþitir, doðduðu günden beri
Bilirdi ki kýymetsiz, solacak ten ve deri
Tek kýymet’i insandý, kýymetsizdi kâinat
Leyla dimdik yaþardý, tan eyleyene inat
Mevla’yý zül celalden, tecelli eden sanat
Maymuna da benzese, derdi, güzel saltanat
Mülkün sahibi Huda, bakardý Leylasýna
Leyla Kullukta zirve, boþ vermiþ hülyasýna
Razý ol yeter Yarap, bakmam kul hatasýna
Onlarda muhtaç,bende.Allah’ýn rýzasýna
Böyle baþladý iþte. AÞK denilen imtihan
Öyle bir baþladý ki, bu aþka esir cihan
Kays’ý yarattý Hüda.Vefa diye bir nurdan
Karayaðýz,bir gençti,ten kokusu buhurdan
Murat etti ki Kaystan, Dünyada izimi bul
Ben ki senin Rabbinim,sen ise aciz bir kul
Elbette taþýyamaz, hiç bir parça, bütünü
Sevgiyle ulaþ bana, her neyi sevsen, kabul
Her þeyi vardý Kaysýn, anne, baba ve miras
Yer’di, içer, oynardý, gitmez içindeki yas
Zevki sefadan haber, ne dilersen Kays’a sor
Gel gör ki Kays’a sefa, verdikçe veriyor zor
Dediler Kays delidir, varlýk için de üzgün
Bir defa rastlamadýk, gülsün doðru ve düzgün
Leyla’ya yollayalým görünce alay etsin
Onun tuhaf haline hem þaþýrsýn hem gülsün
Haydi, ava, diyerek kays’a bir at verdiler
Rüzgâr gibi uçarak, bir diyara girdiler
Kaysýn içi buruktu, yüzü teselli diler
’Hasret aðýr mý geldi’ bire mecnun dediler
Hayýr dedi cevaben Kays ise soranlara
“Hasretten baþka bir þey sebep bu buhranlara
Ýçimdeki o boþluk benzedi tufanlara”
Diye yeminler etti, þaþýrýp duranlara
Bir hýþýrtý duyuldu, dallar titredi birden
Sanki gökler yarýldý, bir güneþ çýktý yerden
Oysa gelen Leyla’ydý, yüzü görünmez kirden
Elinde su testisi, dönüyordu nehirden
Kahkaha tufanýnda, þaþkýn Leyla ile Kays
Yüzlerine baktýlar, pervasýz gülenlerin
“Kays gül”, dedi gülenler, gülünecek neydi bahs
En güzeli Leyla’ydý gördüðü güzellerin
Leyla farkýnda, iþin kaçýp gitti oradan
Kays, mahcup ve de sefil, ona yapýlanlardan
Gerip yayý hiddetle, sizi vururdum ya ben
Korkarým günah yazar, defterime yaradan
Sürüp atý kaçtýlar, ordan iki avane
Yoksa öldürür bizi, acýmaz bu divane
“Güleceðine âþýk oldu manyak “ sanýrým
Diðeri gülümsedi,”He vallah inanýrým”
Kays ezildi acýdan, özür dilemek gerek
Atýna binip sürdü, ardý sýra giderek
Koþuyordu Leyla da, rüzgârla yarýþýyor
Çiti düþmüþ, saçlarý rüzgâra karýþýyor
Simsiyah saçlarýna takýldý, kaysýn gözü
En karanlýk geceden daha siyah diyerek
Yavaþlattý atýný,sapsarý oldu yüzü
Vazgeçti özürden de,mahf olurum ne gerek
Geri döndü ormana, ilk gördüðü yerdeydi
Çalýlara bakarak, þanslýsýnýz siz, dedi
Utanan ve yorulan bedeni , kan terdeydi
Zira size Leyla’nýn güzel elleri deydi
Öylece kala kaldý, ne aç kaldý ne susuz
Köylüler onu arar, Akrabalar huzursuz
Bulmak için geldiler. Kaysý buldular lakin
Kays çalýlarý koklar, Leyla’m; diye þuursuz
Vah, vah, Kays’a ne oldu cin çarpmýþ bunu belli
Erimiþ muma dönmüþ, kafayý yemiþ deli
Güçte yetiremezler, kaysý alýp gitmeye
Anladýlar gerek yok, bunda inat etmeye
Mecnun dediler artýk, Kays’ýn adý mecnundu
Kim arasa mecnunu, bir çalý da metfundu
Kokusu nu Leyla’nýn, çalýda duyan mecnun
Aç susuz ve biçare ama halinden memnun
Bahar geçti yaz gelip kuruttu yapraklarý
Mecnunu aldý telaþ, ya Leyla’m da solduysa
Kalkýp deli divane sorguladý kuþlarý
Bir haber alamadý, her kime ne sorduysa
O beni hatýrlamaz, varýp izine düþem
Bastýðý yerler bulup, izleriyle seviþem
Yoksa heder olurum, Leyla’mý koruyamam
Zira hayatta yoktur, benim baþka endiþem
Leyla’nýn diyarýnda, gariplerden bir garip
Meraký þayan hali, sordular ona gelip
Dedi ki ben kaysým da, Mecnun diyorlar hani
Ben nasýl mecnunum ki aramaz Leyla’m beni
Güldüler gülüþtüler, ismi yayýldý köye
Âþýkmýþ bu dediler bir ucubeye güya
Yahu O ki Leyla dýr hiç bir yok’a benzemez
Aklý baþýnda olan onu asla sevemez
Gözleri ýþýldadý bu sesten bizim kaysýn
Ondan bir haber veren, dedi, varýmý alsýn
Ben ki bir bahaneyim, tenine can gizlenen
Can deðil, canan belki, her nefeste özlenen
Cananý giden canýn ne farký var cesetten
Dahi kim beka bulmuþ ben, bulayým cüsetten
Ben ki þu yeryüzüyüm, umman benim gözlerim
Leyla’m ise daðlardýr onunla baðlý zemin
Bir sekarat anýdýr yoksa titreyen alem
Kaderi bilen mi var ne yazdý, levh ü kalem
Halimi bilmeyiniz, Leylamý bilin yeter
Ondan haber alamam bu yüzden halim beter…………………………………….
Ben size de meftunum, gördü onu gözünüz
Kaç kez gözüne çarptý, bunca zaman yüzünüz
Ona rastlayanlarýn izine toz olayým
El verir bunca elem, haber verin bulayým
Dinleyenler þaþtýlar, acýdýlar bilhassa
Daðýldý bütün köye, mecnuna ait kýssa
Leyla bir ucubeydi, bir kadýna kýyasla
Mecnunun anlattýðý, Leyla olamaz asla
Dediler, bir anlatsan; þu Leyla’yý bizlere
Leyla’yý umman dersin Leyla’dan olmaz dere
Evet, bir Leyla var bu köyde, senin Leyla’n olamaz
Sen huri anlatýrsýn, huri nere bu nere
Toplandý tüm ahali, temaþa eylediler
Mecnun’a Leyla sýnýn yerin söylediler
Bezirgânlar geldi de köyde oldu bir talan
Esir aldýlar onu, þurdadýr desek, yalan
Gel sen vaz geç bu iþten, ölmüþte olabilir
Köyümüzden kýz beðen, sana verelim denir
Gönül bir kase dersin, her þeyle dolabilir
Ha þarap dolu kase, ha su, þerbet hepsi bir
Hepimiz kuluz, ey halk! Herkes zaten köledir
Kölelik deðil hayat, söyleyin baþka nedir
Rabbine kuldur insan, köledir hem nefsine
Leyla’m köle dersiniz,efendimdir tersine
Ve sizden aldýðýmýn, tek adý gam bilinsin
Kendini bilmez insan, Leyla’yý nerden bilsin
Deðiþmem tek teline, kâinatý verseniz
Dilerse kâinat ve; içindeki verilsin
Leylasýnýn yattýðý evin önüne gitti
Hey harabe duvarlar ne kadar bensiniz siz
Eminim Leylasýzlýk sizi de, harap etti
Yýkýlmýþ, gelir diye, beyhude beklersiniz
Onun ay yüzü sinmiþ harcýnýza bilirim
Keþke bir taþ olaydým þu harabe duvarda
Elin sürmüþtür size, bense görmüþ deðilim
Kýskanýr yanar içim, duramam buralarda
Ve diyar diyar gezip aradý O’ nu mecnun
Ne Çin kaldý ne Yemen, izini sürmediði
Çöllerde kervan kervan, aradý onu mahzun
Her þeye rastladý da, bir Leyla görmediði
Kendisi bir arardý, hikâyesi bin yeri
Dili hal diliydi hep, öðrendi tüm dilleri
Karýncadan kartala, Ýnsandan cin’e kadar
Yaratýlmýþ ne varsa; kalbinde sevgileri
Koca dünya derdiler, mecnuna misket alem
Yýldýzlardan kumlara, kadar mecnundu alem
Sahi Leyla ne idi, neye benziyordu hem
Mecnun olana Leyla yeryüzünde; her kalem
Nakýþ’a hasret neden, Nakkaþý diler içim
Leylalar yer yüzünde anladým, biçim,biçim
Eþyanýn hakikati, ruha iz aramakmýþ
Leyla bir damla ateþ,mecnunsa,mum olmakmýþ
Hey Leyla ,bir nefesi bin dünya eden ,kadýn
Seni Leyla bilen ben, oysa masiva adýn
Her masiva bir engel, hem namzed, kanadýn
Ya efseli safilin, ya bel um adal, adýn
Mecnun ki kuþ misali, kaç uçumluk semada
Yaradan dan bir iz var,her zerrede, simada
Beþeri insan eder bu iz, hayvandan maada
Mecnun olup Allaha vuslat halk etsin, Huda
Yaratýlmýþ ne varsa her þey nimettir gerçek
Ekmek karýn doyurup, su hacet giderecek
Kýç yalar diye suyu, bilmesek mi nimetten
Üstünlük takvadandýr, asla deðil milletten
Belki Hayvan azizdir farký, fark etmeyenden
Canlý cansýz ne varsa numunedir hikmetten
Yüz bin Leyla inse de,dense de,buyur beðen
Hakka vasýl olamaz, Leyla’yý terk etmeyen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.