Bize Bu Çile

Sevmek yok artýk;
Kimseler sevmiyor.
Sevinmekse umut ister, yarýn ister.
Biz de umuda hasrettik,
Onu da hasretken kaybettik.
Sevilmekse aklýmý kurcalayan bir sancý.
Hep bir isyancý gibi olumsuz tavýrlara kapýldýk,
Olmayan umudu, doðmayan güneþi aradýk.
Mutluluk denecek her þey yakýndý.
Bizimse gözümüz uzaklardaydý…
Aldattýk biz kendimizi;
Mutluluðu aradýk yýllar boyu.

Bizi bizimle yarýþtýrdýlar,
Kaybettiklerimiz oldu.
Ve hayat bir maratondu,
Koþamadýk, yorulduk,
Yorgun düþtük.

Deðerini bilemediðimiz her þey,
Varlýðýný göremediðimiz her þey,
Þimdi bizim gibi deðersiz.
Þimdi yarýnsýz, savunmasýz!

Dikene mum olduk sorgusuz sualsiz.
Oysa bize dikeni sevdiren gül deðil miydi?
O güller soldu, kurudu.
Bülbüller feryat eder oldu.
Bütün güzellikler yok oldu.
Eriyen bedenimizle musalla taþýný diler olduk.
Kýtlýk gördü bu yürekler
Ve susuz, suskun þimdi.

Zindanlar uðradý gönüllerimize,
Daldan dala konamaz olduk.
Çevirdiler her yanýmýzý,
Birbirimizi göremez olduk.

Sýnýrsýz hayallerimiz vardý,
Sýnýrsýz pisliklerle avutulduk.
Hep uyutulduk.
Bir tencerede birlikte kavrulduk,
Bin parçaya bölündük daðýldýk.

Gül idi dikeni sevdiren bize.
Þimdi gül kalmadý dikende.
Yalnýzýz, yarýnsýzýz…
Bize bu çile.

Sosyal Medyada Paylaşın: