Hüznünü yüreðine Yüreðini kalemine taþýrken sevda Yasý tutulmaz þiirin. Her kalem kendini yazar çünkü, Her kâðýt bir hüznü taþýr. Kinayeler yorumsuz Ýmalar anlamsýz kalýr. Ve hep yalnýz sanýlmaktan Ve hep hüznüyle anýlmaktan Hep “ bu kez tamam ” deyip Her seferinde yanýlmaktan Yorulur þair.
Bükülür þiirin boynu.
Sonrasý bir ateþ Sonrasý bir duman. Gitmeler gelir akla Mevsimi göç, umudu yarýn eden gitmeler. Her giden bir hasrete verir adýný Kýrýlýr þair.
Ýklimsiz bir yaðmur düþünür Kuralsýz bir sevda. Peþinden koþarak umarsýz bir yüreðin Yorulmak deðil. Dalgasýz bir limana demir atýp durulmak Rüzgârý sevda bilip sarýlmak Kýrýp gönlünün kilidini Çýkýp gönül katýna Bir harami gibi serilmek deðil. Bir anne þefkatiyle sevilmek, Ve asýrlýk bir çýnar gibi Ayaklarýnýn dibine devrilmek deðil. Sonu belirsiz sorulardan sýkýlýr Sorular beynine, cevaplar yüreðine kazýnýr. Bir sevdadan bir sevdaya sürülür þair.
Ey vakitsiz gitmelere isim olmuþ inat. Ey güzel gözlerine bin hasret yatýrýlan vuslat. Þimdi ses Þimdi þiir Yitik bir sevdanýn aðýdý olup Yankýlanýyor boþ sokakta.
Demek ki artýk Eylem vaktidir. Söz biter, öz kalýr. Vurulur þair…
Aðlarsan ona aðla Ben zaten aðlýyorum…
11.08.1992
Muðla Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.