Ben kaç gece seni düþündüm deli
Ýntiharlar tomurcuklandý boynumda
bileklerimde
Kaç ihanet soyundu sevdama
öksüz býrakýlmýþ kaç gün
matem büyüttü dileklerimde
haberini bekledi gözlerim
dilim dua düþürmedi
gelmeni dileyen
umutsuzluk çiçek açtý yüreðimde
Ayrýlýk demedim intizar bildim adýný
yaralarýma kan durdu
kan “sendin”
verdim kendimi fýrtýnalara
savruldum oradan oraya
bir çocuðun minik ellerinde
son nefes “sendin”
ben sana hiç sen demedim
yalnýzlýk bendim, aþk “sendin”
yangýnýn ortasýnda akrebin bayramý
halay duruþan adam “bendim”
vaktin bahçesinde ýssýzlýk
vurdu yüzüme hatýralarýný
sancý duymadýn giderken “bendim”
son savaþ, boþalýrken kýnlar
hayatýna kesik yiyen
gün sendin, bekleyen “bendim”
sarýlacak kollarý kenet kenet kalabalýklar
ortasýnda duracak “bizdik”
kelebeklerin baharýnda
kozasýnda solan gün
özgür yaþamak “bizdik”
koparýlmýþ yaþamýn yapraklarýnda
yere düþerken
kaybý olmayan asalet “bizdik”
sabahý çise düþen yeryüzü
güneþi özleyen ay
basit olmaktý hayat, zor olan “bizdik”
AsevimLi