yitik þehrin soðuk duvarlarýnýn üzerimde kokusu adýna kodes dedikleri cesedim ben kefenimde çocuklarýn ayak izi nedeni yok ecelin gözden akan yaþýn vefasýdýr her ölüm
yüzümde Ay dolanýr ne zaman doðsam med cezirle
Eylül’dü yine böyle hazan adý yalan büyük bir mabette kendimi öldürdüðüm Tanrý’nýn karþýsýnda tek baþýma kalmýþlýðým sordular bana Azrail ile hayatý neden tanýmadýn ulan! dedim ki hayatý hiç görmedim ben sustular kayboldular
hep böyle sustum iþte ben bir yaným çýðlýk oysa sesim katrandýr ne zaman söylesem adýný ellerim çolak uzansam saçlarýna gözlerini çizdim düþüme düþe kalka çocukluðumla kirletme içimdeki sevdayý.