anneme

aklýmýn eþiðinde takýlý kalýyor adýn
ben de ordaydým az önce
-sende-
döndüm.



’’neden kesiyorsun anne çiçekleri
çok güzeller’’ demiþtim
’’arsýz olur bu sarmaþýklar’’ demiþtin
bilmiyorsun ama senden gizli söküp köklerini
evin her yanýna dikmiþtim
toprak kokusu geliyor burnuma anýmsayýnca
uyumanýzý bekleyip yaptýðým yaramazlýklar
herkes uyandýðýnda duyduðum korku
ablamýn aklýný çelip sokaða kaçýþlarýmýz
düþtüðümde kanayan dizimin acýsýný bile hissetmeyiþim
nasýl izah edeceðimi düþünürken



ne çok korku taþýmýþýz yüreðimizde büyürken
ne çok ünlemlerimiz olmuþ
ne çok susmuþuz aðlamamýz gereken yerde
ve ne çok aðlamýþýz susarken.



belki paylaþamadýðým için kimseyle
hayallerimi ve hayal kýrýklýklarýmý
en iyi arkadaþýmdý tanrý
ýþýklar kapanýrdý
dilim duaya açýlýrdý
ve hep dinlerdi
anlardý
kalbimin en gizli köþelerinden haberdardý
hiç kýzýp ayýplamazdý
nazým en çok O’na geçerdi
çocuktum nihayet
günahým yoktu.



büyüdüm anne
günahlar büyüttüm yaþýmla beraber
pek aðlayýp zýrlamadým ama caným çok yandý bazen
Arkadaþýmdan da utandým
Adem’le Havva’nýn cennetten kovulduklarýnda farkettikleri gibi
çýplaktým.



giydir beni cennet kokulu ellerinle!










Sosyal Medyada Paylaşın: