boþuna heyecanlandým
karanlýkta görüþ alaný dar olur
dönüp dururken iki yýldýz çarpýþmýþ
köpekler ulumaya baþlamýþ
kulaklarým çýnlamýþ, adýmý anmýþ biri...
uzun zamandýr unutulmuþlar barýnaðýndayým
yýldýzlarda seyahata çýkacaktým ihtiyarlýðýmla
bu son yolculuðum olacaktý elbette
bütün paramý marangoza yatýrmýþtým
seyahatýma dair teferruatlarý hazýrlatmýþtým
boþ telaþe bunlar, yat uyu gece gece...
düþsem dizim kanar çocukluðumda,
aðlarsa bir tek anam aðlar
tabii ki, aðlamak yetmez yaramý da sarar
yara izlerindendir ihtiyar çirkinliðim
yalnýzlýðýn bekçisidir azrail....
yýkýlsýn duvarlar, kulaðýma ses dolsun
karanlýðýn görüþ mesafesinde tek derdim,
çýkýp oðluma gideyim
kapýlarda karþýlasýnlar, torunlarým kucaklarda
kýrmýzý gül yapraklarý serili ardýmda
dilimde andersondan masallar
yýkýlan duvarlar yeniden örülmekte
annenin yemeklerini özledim
çok þey mi istedim?
o günler hava açýk, güneþli,
sýrtýmda taþýyorum evimin her bireyini
o sevdiðim çocuk sensin,
ellerimde baba þefkati
tanrý dokunur gibi saçlarýna
hatýrlýyorum o kýrýk diþli taraðý
tabii ki, kabul etmeli ki, bencillik çürütür sevgiyi
bir çýðlýðýn harfleriyle yazýlýr:
’yollamayýn beni!’