Yorgun bir gece vakti yine, Bomboþ sokaklarda... Sokak lambasýnýn sýzýsý Ve hafif bir rüzgar dýþýnda Hiç kimsenin ve hiç bir þeyin olmadýðý...
Elleri cebinde, kafasý yerde bir ben Bir de tütüne giden iþçi kadýnlar geçti dibimden...
Bir rüzgar uðultusu bile yok, Ayak seslerimin karýþtýðý... Bir köpek havlamasý eksik, Sessiz çýðlýklarýma katýlan... Sadece adýmlarým asfalta yapýþýk, Yüreðimde nar-ý aþk, Fikrimde binlerce suskunluk...
Mütemadiyen boynuma deðen soðukluk dýþýnda Hiç bir müphem duyguya bile yer yok bedenimde, Yine her hücrem papatya soluðu, Ruhumdaysa yokluðun soðukluðu, Ölümden de katý...
Oysa titreyen sokak lambasýnýn kör ýþýðýnda, Bir kurbaða zýplar da kaçardý duvar kenarýna...
... Bölmesen þiir yazýyordum Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun IŞIKDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.