Gözler

korkuyordum boðulmaktan bir gün bilinmez bir yere alýp gidecek beni okyanuslar diye
mutlu olurdum denizlerden uzakta yaþamaktan

hiç düþünmezdim üzüm tanesi gibi kapkara gözlerde nefessiz kalacaðýmý
oysa ben
mutluluðun resmini çizecektim o gözlerde

ne çok çizmiþtim bu resimleri...

bazen sonbahar akþamlarýnda yola düþen sararmýþ bir yaprakta
baharda açan gül tomurcuðunda...nazlý esen rüzgarda...
bazen de
soðuk kýþ gününde bir kedinin camdan dýþarý bakýþýndaydý mutluluk

ve
çaresizlik

hiç bir arada yaþamamýþtým bu duygularý
bakýþlardaki sessiz yalvarmalarýn ve çaresizliðin
bu kadar güzel olduðunu anladýðýmda
güzel olan her þeyi yaþadým sanýrdým hayatta

belki bir rüyaydý gözlerden akýp giden
gözler miydi hala unutulmayan
yoksa kahreden düþünceler miydi beni mahveden...

-paylaþýlmazlarým vardý-
acýlarý
sevinçleri
hüzünleri
birlikte yaþadýðýmýz
paylaþýlmazlarým

dünya tatlýsý kýzým
O hasta olunca ben öldüm
O bitkin düþünce dünyam karardý
O sevinince dünyalar benim oldu

ve
sevgili Eþim

ressamdý
ne güzel de çizerdi mutluluk resimlerini
paylaþýrdýk mutluluðu hüznü
ben hayalimde mutluluk resimleri yakalar
O
bu güzellikleri kaçmasýnlar diye tuvale hapsederdi

ya Þimdi
’’Bana içinde boðulduðum bir göz çizer misin?’’
nasýl derim ben O’na.
hangi gözler ?

söyleseydim eðer yine de beni kýrmaz çizerdi

ama
benim mutluluk içinde yüzdüðüm
onun ise üzüntüde boðulduðu aðlayan gözler

paylaþýlmazlarým vardý
imkansýzým da oldu

-çaresizliði bu kadar doyasýya yaþamak-
hiç aklýma gelmezdi








Sosyal Medyada Paylaşın: