ÇOCUK ve EMANET..! (-1)

O günler;
Hayatýn sulardan bile hýzlý aktýðý günlerdi…
Çocuktum…
Boþ zaman çoktu, hoþ zamanda boldu.
Fakat ne hikmetse parkýn yolunu
Bir türlü bulamadým..…
Paslý salýncaklar, eskimeye yüz tutmuþ
Eðik dökük kýrýk kaldýraçlar…
Onlar bile bize cok uzaktý çok.
Parka gidebilen, yolunu bilen çocuklarý dinlerdim…
Onlar anlatýrdý.
Biz se hep dinlerdik, baþýmýz öne eðik…
Onlarý dinlerken bile mutlu olurduk.
Çünkü; çocuktuk……
Ama ballandýra ballandý ra anlatmalarýný da
Bir türlü içimize sindiremezdik….
O parkýn yoluna, biz hep uzak kaldýk…
Ýþte bu yüzden’dirki,
O günlerin tadýna bugün bile varamadýk .
O duygularý biz hep yarým yamalak tattýk…!!

O günlerden hayalimde hep,
..cebime doldurduðum kýrýk leblebilerim kaldý…
Birde süslü püslü kalýn kayýþlý,
Boya sandýðým,,
Birde nedendir bilmem,
Siyah önlüklerimiz vardý…
Sanki her gün yas tutardýk..!
Ama yakasý beyazdý…
O yüzden Beþiktaþ takýmýný tutar olduk herhalde,
Þimdi bile hatýrlamýyorum
……………….
Okulun yolu yokuþtu…
Ama ben hep koþarak çýkardým.
Výz gelirdi bana hiç yorulmazdým…
Çünkü çocuktum…
Çok çalýþkandým, çoktan da öte
Ama siyah önlüðüm niye yamalýydý..??
Anlayamazdým…
Lakin hiç utanmazdým
Çünkü her gece yýkardým…!
..../...
Sosyal Medyada Paylaşın: