kankardeşi

düþmekte var bu oyunda...
kalkmakta...
böyle bilmeseydik biz
hiç çýkarmýydýk bu yola...

kýrgýn deðilim...
küskün deðilim...

dedim ki...
kaderde ne varsa
kucaklamak deðil mi ki
hayat...

ve aldandýk biz
hemen kandýrdýk kendimizi...
duymaya dahi izin vermeden...

mutlulukmuþ, aþkmýþ huzurmuþ...
hüzünmüþ, çileymiþ, sancýlarmýþ...

her anýmýzda dik durabilseydik
gelir miydi bunlar baþýmýza...

bize verilen bu rollere
neden böyle kapýldýk ki...
ýssýz sahnelerde
maksadýný unutup

dedim ki çocukluk sýrdaþýma...
“biz, bu yola çýkarken
oysa bir hedefimiz vardý...”
hatýrlar mýsýn?
sözvermiþtik birbirimize...
ulu bir çýnar aðacýnýn altýnda...

o kadar güzeldi ki
hayat...
düþtükçe içine biz
sanki bu dünyadan uzaklaþtýk...
aðýr aðýr...

yazýk...
boþa akan kanlarý
parmaklarda birleþtirirken biz,
hiç tahmin eder miydik
böyle manzaralara takýlýpta
yolda kalmayý...

12.09.2012


Sosyal Medyada Paylaşın: