Bugün kendimi öyle çaresiz hissediyorumki.. Bugün kendimi yüreðinden derin yaralanmýþ bir anne gibi, Bugün kendimi aðlamaktan bitap düþmüþ bir kardeþ gibi, Bugün kendimi ayakta kalmak zorunda bilen bir baba gibi, Bugün kendimi hasretten deliye dönen bir yar gibi, Bugün kendimi üç beþ þerefsiz yüzünden ailemden sevdiklerimden koparýlmýþ bir þehit gibi hissediyorum... Caným çok yanýyor... Bugün oðlumu, aðabeyimi, yarimi, kardeþimi kaybettim. Eðer bu gidiþe dur diyen kimse olmazsa kaybetmeye devam edeceðim... Bundan sonra ne olacak? Daha kaç genç toprak altýnda yaþlanacak? Daha kaç ana yavrusundan kopacak? Daha kaç çocuk babasýz kalacak? Daha kaç yar soðuk mezar taþýna sarýlýp aðlayacak? Bunun hesabýný kim verecek? Ölen aðabeyim mi? Gözü yaþlý ailesi mi? Yoksa piþkince hayatýný yaþayan soysuzlar mý? Eðer böyle devam ederse; Neden öldün diye dava açacaklar þehidime... Affet Aziz Þehidim... Sen biz okuyalým, Ýyi yerlere gelelim diye þehit olurken, Eðitim sisteminin bile içine ettiler... Gerileyen onlarca zihniyete ne yapacaðýz?
Bir zamanlar güneþin aydýnlýðýyla yetinemeyenler, Þimdilerde ampulün aydýnlýðýna þükreder olmuþ..
Yazýklar olsun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çisem Uygur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.