Kimbilir kaç yalnýzlýk görmüþ bu þehir
Yoksul aþk dilencisi donuk bakýþlý kadýnlar
Geceyi yorgan yapmýþ ihanetlerine adamlar
Ya çocuklar neden bu kadar sessiz
Azrail yüzüne dönmüþ sokak arasý lambalar
Fýrtýna öncesi çýðlýk olmuþ sanki karanlýklar
Omuzdan bacak arasýna düþmüþ baþlar
Bu þehirde yaþamak ölmekten beter
Kaldýrýmlarýn vefasýzlýðýnda dolaþýr ürkek gözler
Gençliðini düþünmeden hayasýzlýða terk etmiþ
Boynu bükük lime lime ahþaptan evler
Gölgesinde aþk birikmiþ hep tek kiþilik
Kim bilir kaç þehvete mekan olmuþ bu pencereler
Cücelere köle olmuþ kalbi sökülen devler
Bu þehirde tek kiþiliktir aþklar
Ara sokaklardan süzülen aðýr adýmlar
Kararsýz ilerliyor ölüm son durak düþüncede
Sema mavisini kaybediyor hüznün buðusunda
Toprak kurumuþ bedenine rahmet dileniyor
Ve içine insanlarý çekiyor hiç durmadan
Sevdalar taþýnýyor cansýz tabutlarda
Aklýmda yerleþip kalmýþ isimsiz bir þehir
Her þey bu þehirde tek kiþilik karþýlýksýz
Aðzý gözü burnu kulaðý renksiz ve yakýþýksýz
Son fýrçada belirince resim
Aynaya bakýyor gibi dehþetle gerilir yüzüm
Kendine ne kadar yabancý da olsa
Þehrin çehresinde beliren bizzat benim
Uzaktan bakýp þehrin portresini çizen adamým
Þehre ne zaman kim tarafýndan verilmiþ adým