Dokunmayýn, aðlarým hýçkýrýklar içinde
Ruhumun kelimesi, sadece soðuk sukut
Hüznümün sebepleri, saklý iken niçinde
Hissederek gülmeyi ey gönül artýk unut
Konuþmayý kaleme býraktým, susuyorum
Ses tellerimi kesip kopardý keskin bir söz
Geçmiþin gölgesine sessizce pusuyorum
Asla görmesin beni, ahvâlime gülen göz
Yaþamadan yaþlanmak, alýn yazýmdan satýr
Son noktayý insanlar koymuþ, silinmiyor ki
Ey zaman! Kabre beni, bir bebek gibi yatýr!
Muzdaribin mezarý, dünyada bilinmiyor ki
Beni rahat býrakýn, selam dahi vermeyin
Yalnýzlýk daha iyi, daha yakýn dost bana
Ruhumu gamla hüzün arasýna germeyin
Dokunmayýn ne olur kalbimdeki çýbana
Gözlerimde hayâller, pýhtýlaþýyor bakýn
Ve bir çapak oluyor kenarýnda insanlar
Beni çarmýha böyle, bu ,þiirimle’ çakýn
Ruhumun gözyaþlarý olacak ýlýk kanlar
S /ÂYE (18:30) 9 Eylül 2012 / Eskiþehir