Þefkatle sarmalayan bir ana kucaðýnda,
Zemheri ayazýnda donmaktan korkuyorum.
Yeryüzünü kavuran aðustos sýcaðýnda,
Dokunursan tenime yanmaktan korkuyorum…
Sözünü senet bilip nedensiz güvenerek,
Anýldýðýn her yerde isminle övünerek,
Maskeler açýlýnca dizimi dövünerek,
Seni sadýk ve kadim sanmaktan korkuyorum…
Geri dönmemek için sildiðim izlerine,
Þimdi kahreder oldum baktýðým gözlerine,
Tozu dumana katýp uçuþan sözlerine,
Giderayak yeniden kanmaktan korkuyorum…
Düþününce þaþýrtan akýl felsefesinde,
Yüreðim yara-pere göðsümün kafesinde,
Melekûl-Mevt gelince kalan son nefesimde,
Defalarca ismini anmaktan korkuyorum…
Ayser ÖZBAKIR