Sanmayasın Ki Söndüm, Bu Aşkın Girdabında Gülsen Tunçkal
Sanmayasın Ki Söndüm, Bu Aşkın Girdabında
Baki iç çekiþlerle, adeta köze daldým Pervane gibi döndüm, bu aþkýn girdabýnda Gözyaþlarýmdan akan, çaðlayan suya daldým Sanmayasýn ki söndüm, bu aþkýn girdabýnda
Dalgalý mýsralarda, hece hece vuruldum Göz ucu bakýþlarla, can evine kuruldum Vuslatýna koþarken aktým aktým duruldum Sanmayasýn ki söndüm, bu aþkýn girdabýnda
Kalbimin güz sevdasý, olmadýn da ne oldun Çölde yiten Leyla’ya; iz olup da mý soldun Muzdarip bað bozumum, canda canýmý yoldun Sanmayasýn ki söndüm, bu aþkýn girdabýnda
Müptelan olan bendim, masum yüzüne kandým Yüreðim sýzladýkça her daim seni andým Gönlümün buðusuydun, sonum seninle sandým Sanmayasýn ki söndüm, bu aþkýn girdabýnda
Elem veriyor isem asla yoluna çýkmam Hicranlara düþürüp sinende ateþ yakmam Acýyý bal eylerim geriye dönüp bakmam Sanmayasýn ki söndüm, bu aþkýn girdabýnda
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.