ZAMAN TÜNELİ

Heryerde ayný gölgeler vardý
Bir saat ki çok uzaklara atýlmýþ
Daha küçük bir saatin içinden
Hýzla yaklaþmaktaydý;
Bir araba,
Sis farlarýný yakmamýþ olaraktan,
Yaðmuru ve rüzgarý yýrtarak geçmekteydi,
Sokaðýn ortasýndan..

Pencereden içeriye bakan gözler de
Soðuk bir kýþ gecesinin
Masalsý açlýðýnda
Sýcacýk bir yuvaya hasret dolu,
Aç ve acý gözlerle bakýyorlardý,
Uzun sürmedi,
Zaman tünelinde hepsi de
Yaþlanacaktý,
“Her el topraða düþer çocuðum,
Her insanýn alný topraða deðer” diyordu,
Yaþlý bir adam..

Ölüm o gece,
Açlýðý bastýramadý,
Çöplerin arasýnda
Henüz bozulmamýþ þeyler arandý,
Bir el diðerini tutarken
Diðeri elindekini aðzýna götürdü,
Sýcacýk evden gelen müziðin sesi
Rüzgarýn bozgunculuðunu biraz olsun
Hafifletebildi..

Duvarlar üzerinde
Dik omuzlu insanlar belirirken,
Yüzlerini örten
Gölgelerden yapýlmýþ bir maskeydi,
Ve hala saatler çalýþýrken
Zaman kendine özgü bir parýltý seçti,
Tünelin ucundaki ýþýk belirdi ve
Tanrý
Kendi yolunu
Dik bir yokuþ olarak seçti,
Bir el asasýný tutarken,
Diðeri aç çocuklarýn karýnlarýna
Sýcacýk ekmekler sokmaya çalýþtý,
Ýçleri gölgelerle beslenmiþ tohumlar
Tarlalara ekilirken
Gökyüzü kara yüzlü bir bebek gibi
Ýnsanlarýn haline acýyarak baktý,

Topraða ekilen
Filizlenirken
Kadýnlar da yeniden ve
Yeniden doðurdular,
Yýllar arasýnda çocuklarla köprüler kurar gibi
Boþ geçtikleri bir yýl olmadý,
Zaman tüneli ýþýðýný söndürürken
Bir duygu diðerini bastýrdý
Kaybeden onlar olurken
Biz hala tarlalara ekiliyorduk
Hem de hiç farkýnda olmadan..

Sosyal Medyada Paylaşın: