hüznümü kimi zaman yalnýzken seslendim kimi zaman gecenin sessizliðinde yýldýzlarla paylaþtým ben anlatýk ça üþüþtüler üzerime o karanlýk ve yalnýz gecenin rengi.
ve bir yaným sessizdi bir yaným hep hüzünlü sürüklenmiþ gibiydim güneþ yine küskün daðlara gölgesi yansýmýyor yamaçlarýna savuruyor poyrazý itiyor beni karanlýða.
diziliyor üç beþ asker bakýyor birbirine hüzünlü baþlýyor içtima acý yine ayný acý mehmedim þehit olmuþ al bayraðým yaralý ve baþlýyor gözyaþý.
bu sabah güneþ doðarken bulutlar hüzünle karýþýk yaðýyordu eylül yaðmurlarý sarýlýyordu analar topraða damlýyordu gözyaþlarý yanan yüreklere.
ve ben ellerim havada sabýr dilerken akýyordu içime gözyaþlarým ve susuyordum öylece acý büyüktü anlayana.
ne zaman siyah beyaz film izlesem hüzün düþer içime sessizliðim geçer zamansýz çekip gidiþler içimizde kalýr acýsý hüzün yaðmur olur bulutlarda düþer üstüme üþütür içimi gün olur büyür yol düþer asker ocaðý düþman pusu kurar acý düþer ana kucaðý yanar yürekler kül olur gider hayaller ara ki bulasýn uçup gider avuçlarda resimde kalýr anýlar... Hüseyin YANMAZ 07/09/2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tercanlı24 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.