Bir Eylül yaðmuruydun,
avuçlarýmda biriktirdiðim,
içtiðim...
Üþüyordu dudaklarým, dokunamadýkça dudaklarýna;
utangaç bir adamýn gülücükleri yapýþmýþtý ve mahcuptular...
Profesyonel bir fahiþenin sadeliðiyle, gelip dokunurlarken,
seninkiler öyle soðukkanlý, öyle tecrübeliydiler ki!
Kahretsin!
Ýþte o ilk öpücükte, bir avuç dolusu Eylül yaðmuru oldun…
Ýçirdin yudum, yudum...
Kalbimin her atýþý senin adýn...
senden sonra, seninle, seni yaþayacaktým
kurtulmuþtum izbelikten, derin bir uykudan uyanmýþcasýna
yeniden doðmuþ gibi, yepyeni bir baþlangýç yapmýþtým hayata
her þeye farklý gözlerle bakmaya baþlamýþtým
her þeye yeni anlamlar kazandýrmýþtým kafamda
senden sonra, seninle, ben sende kaybolmuþtum...
Affet beni Yaðmur’um, ben, sende baðýmlýyým.
Yýlmadan koþtum peþinden, sana sevdalýyým..
Gurbete çýktým, serapsýz çöllerde yolcu oldum.
Gezdim daðlarý, taþlarý, hasret doldum.
Uðruna yýllar harcadým, ihtiyar oldum.
Hep içimde taþýdým seni, hastan oldum.
Yoruldum, taþýyamaz oldum sevdaný, maðlup oldum.
Astým sevdamý daraðacýna celladým oldum.
Canýmdan caydým, ardýnda, kurbanýn oldum…