TUT KOLLARIMDAN

Tesadüf olamaz bu olanlar, ancak tevafuk,
Yalancý deðil gökyüzü, yalancý deðil bu ufuk;
Onlarýn içtenliðine þahit yine kendileri,
Görmedim yalanlarýný ilk günümden beri.
Önceleri kaderin ipi ucunda bir uçuþma,
Peþinden hadiseler ve enfes buluþma.
Gezerken ulu ortalarda belalý, çatýk kaþ,
Buldum seni, zihnim sarhoþlar gibi salaþ.
Ve neden sonra, seni sevdiðimi anladým,
Sanaydý her yöneliþ, sanaydý her adým...
Maskeliler gibi, yalanlarýn kapýsýna ben,
Gidemezdim, itiraf için deðilken erken.
Ve nihayet, pak niyetim beni güldürdü,
Lakin bilmem, acaba neden güldürdü,
Efkarýmýn yerini ümit mi bürüdü yavaþtan,
Yoksa yüzümü mü gýdýkladý içimde yanan?
Suallere karþýlýk, ancak senden beklerim,
Zihnim talan oldu bak, ekler de eklerim.
Kalmadý kararým inan, mecalim kalmadý,
Tut kollarýmdan, ölüm beni hala almadý...

Salih Duysak
Sosyal Medyada Paylaşın: