Kayıp Çocukluk

Çocukluðumu bile bitirdim þu kýsa ömrümde.
Düþlerimde ölüm kokusu,
Sonbahara iliklenmiþ yolum,
Yüreðim dal uzatsa da bahara,
Dilim keskin aymaz.



Sesimde ölüm rengine inat aþklar,
Sezeryan sancýsýnda kaybolmuþ çocukluk.

Bir çýðlýkla bekledim özgürlüðü.

Sevgi buysa sevdim hepsini.
Sen de seveceksin dediler.

Çürümüþ kemiklere çocukça güleceksin dediler.
Kar yaðsa da karýn üstündeki kaný,
Görme dediler.

Alaza dönmüþ,
Orman yangýnýndaki esmer tenlere,
Bakma dediler.

Kayýp çocukluðumuzdaki
Neolotik çaðlarý aramaktý.
Fikir iðdiþ edilip görme dediler.


Dicle’nin aðzýndaki
En güzel ezgileri duyma dediler.

Adýn bu soyun bu deyip de
Ýluh adýný anma dediler.

Toprak belenmiþ, çatlamýþ dudaklarýmýzý
Gösterme dediler.

Ben sevdim kayýp çocuklarý
Babasýnýn adý belli olmasa da.

Sanki onlar rüzgar kokuyorlardý,
Aðýtlý amber tadýnda.

Gözlerindeki karanýn,
Cennete açýlan kapýlarý gördüm.
Ah çocuklar ah çocukluðum...


Göz yaþlarýndaki damla için,
Dicle’yi þahlandýrdým.

En çok çocuklarýn ölümü aðlattý beni
Birde þiirlerdeki toplama ihanetler.




Sermin Çýnar/Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: