ve sonunda...
bir mum yanar, söner, yanar, söner...
Ve sonunda biter.
Bir insan aþýk olur, geçer, aþýk olur, geçer...
Ve sonunda yarým yamalak kalýr, bitmez...
Bir mum söndüðünde karanlýk olur, baþka bir mum yanar...
Bir insan bittiðinde, umutlarý söner, yanar...
Güzel giyinen insanlar var,
görüldüklerinde iltifatlarý giydikleri alýr.
Güzel gülen insanlar görülürlerse eðer,
güldürür görenleri...
Ben insanlarý ikiye ayýramam, o kadar cani deðilim. Her insan aynýdýr.
Doðar, sever ve ölür.
Gördüðün en güzel þeyin aslýnda ne kadar karaktersiz olduðunu bi düþün,
giderken Allah’a ýsmarladýk demeyen,
gelirken haber vermeyen...
Bismillah demeden baþladýðýmýz için doyamadan bitiyor aþklar.
Ve biz gün’leri ona amade yaþayacak kadar gün’ahkarýz...
Farkýnda mýsýnýz, çekildiðimiz bütün fotoðraflar yalan,
o an için pozlar veriyoruz,
ona iyi görünmek için poz veriyoruz,
o da çekip gidiyor...
Tavla oynamak kadar kolay insanlarý tavlamak.
Sadece bir ZAR, belirliyor hayatýmýzý...
Biliyoruz ki asýlan insanlar boyunlarýndan asýlýr,
kalplerinden asilamaz.
Beyin ölümü gerçekleþen insanlar yaþar, ama kalp durunca, dünya durur.
Gider yapmaya benzemez,
gideni kaldýrmak.
Ölüm dediðin nedir ki ?
Ölüm o kadar prestijli bir þeydir ki doðal yaþandýðýnda,
insanlar önüne dizilir.
Ve biz gideriz ölüme doðan bir bebek gibi.
Ve bu yüzden ben insanlarý ikiye ayýramam, o kadar cani deðilim...
Her insan aynýdýr,
doðar, gider ve ölür...
A.Sercan
31.08.2012 / 22:47
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.