emekliliði gelmiþ bir þiir, tüm kimsesiz masallarý geziyor sokak lambalarýndan ateþ böceklerini bir iþcinin ellerinden gururu vestiyerde unutulmuþ mevsimleri türkülerden zýlgýtlarý halaylardan mendilleri topluyor
kentlerden çürümüþlüðü ayýklýyor
bir devrimcinin yumruðunda sabahlýyor
uzanýrken yýldýzlara sözün acýlarýna ýslýk çalýyor
öldükten sonra topraðýna deðecek yeni bir dünya istiyor...
nabzýmda, aþklarýn bir aðlayýp bir gülen fokurdayan hisleri yýkýk kentlerin, çökkün hüzünlerin arasýndan geçip kemiðimden sýyýrýp etimi çýplak ve masum harflerin arasýna karýþýyorum yanýmda son bir söz var ’seni seviyorum’
sessiz harflerle baþka bir renge bulanýyorum buse oluyorum ne çok yakýþýyor cümlelerin yanaklarýna yaþanmýþlýðýn kýzýllýðý öpüyorum þiiri alnýndan kökleniyor ruhumda unuttuðum tüm sesler buðulanýyor þiir rengarenk bulutlara yükseliyorum
artýk zamaný orta yerinden bölüp adýmý kazýyýp usumdan baþka bir evrene göçebilirim yüzümden silinsin eriyen fotoðraflardaki yalnýzlýk izleri bir nehrin altýna sakladýðým masallarý kalabalýða daðýtayým belki ihtiyacý vardýr çocukluðu, aynaya bakýþýnda yaþayan yüreklerin
sonra bülbül kýlýðýna girip aþýk olayým güle
öðrensinler beni, hiç bilmedikleri bir masal gibi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.