17 Ağustos Depremi

bir deprem hayalleri yýkabilir mi?

3:02

’’orada kimse var mý?’’
sesini duyurmaktý tek hayali,
isimsiz kahramanýnýn yardýmý.
herkes saðýr olmuþtu sanki,
o dilsiz..
yorgan yerine beton örtülüydü üstünde..
oyuncaðý vardý aklýnda;
bebekleri,
onlar iyi miydi?
onlarýnda yýkýlmýþ mýydý evleriyle birlikte düþleri?

uzaklardan küçük bir beden baðýrýyordu.
’’beþiðim yok anne, öyleyse neden sallanýyoruz?’’

3:15

’’amca beni boþ ver, babam orada, orayý kaz!’’
minik yüreði aðýrlýðýndan büyük sevgi taþýyordu!
ama aðlamýyordu, o hain betonu gözyaþýyla beslemeye niyeti yoktu.
dakikalar sonra uzanan eldi yüzündeki masum gülümsemenin sebebi.
superman deðildi artýk kahramaný, isimsiz kurtarýcýydý.
ismini sormaya gücü yoktu ya..
13 dakika kalmýþtý küçük bedeni aðýr betonda.
keþke dakikalar okunduðu gibi kýsa olsa!..

3:20

küçük bedenler büyük yürekleri arýyordu,
düþlerini baðýþlayacak bir kahraman istiyorlardý,
bir Tanrý misafiri,
umut sayýklýyordu minik kalpleri,
tek hayalleri yardým eli..

3:22

’yardým edin.... baba!.. baba!..’’
hayallerini kurtaracaðý bir yardým elini bekliyordu küçük kýz;
çok istediði bir oyuncaðý vardý onun,
almamýþtý babasý,
alamamýþtý..
oysa o farkýnda deðildi alamamasýnýn nedeninin.
kýrmýþtý babasýnýn kalbini,
oysa kýrmak istemezdi..
özür dileyecekti,
doyasýya sarýlacaktý..
’’amca, babam orada amca, orayý da kazalým..’’
umut dolu küçük yüreði yorgundu.
özür dileyememiþti,
’’baba, baba! özür dilerim!
baba! küs müsün benimle, konuþmuyorsun..
ama sen hemen affederdin beni..
baba, neden ellerin soðuk?
oysa hava sýcak.
yorganýn nerde baba?
sen her gece örterdin üstümü,
üstünü ört baba, üþüme..
baba.. baba..
üstünü betonla örtüyorlar,
ben ýsýtýrým ellerini,
izin verme onlara!
baba konuþ benimle,
söz veriyorum artýk üzmeyeceðim seni.
ne dediðinin önemi yok baba, yeter ki konuþ!
sesini özledim baba, sessizliðini deðil.
Sosyal Medyada Paylaşın: