GÖZLERİN MAVİLERİN EN KOYUSU ANNE
GÖZLERÝN MAVÝLERÝN EN KOYUSU ANNE
Sen benim kurumayan köküm,
Bense senin dalýným anne.
Sensizliðe nasýl dayanýrým,bilemem
Yokluðun kýrar dallarýmý,
Özlemin gün be gün kurutur anne.
Ellerinin okþadýðý yumuþacýk saçlarým,
Yer yer beyaza büründü,
Bir de kýrçýl kýrçýl döküldü,
Bahar,yaz derken göründü sonbahar anne.
Her yýl anneler gününde gözlerim seni arýyor,
Gün boyu seni düþünüyorum anne,
Seni anýyor, seni özlüyorum.
Gözlerimden düþen her damlada,
Yaþarken tadamadýðým,
O sýmsýcak sevgin geçiyor içimden anne.
Ekmeðimi bandýrýp bir lokma gibi,
Ýçime atmak istesem de olmuyor,olmuyor anne.
Kokun burnumda tütüyor hep,
Ayrýlýðýn her yýl dönümünde.
Benim hayat savaþýmýn aðýr mermilerini,
Ýki ayaðýnýn üstünde hep taþýdýn anne.
Mutlu evlatlar yetiþtirdin
Mezarýnda rahat uyu sen anne !
Hayatýn bitmeyen koþuþturmasýndan,
Bir gün olsun kopup sana gelemedim ya,
Kendimi affetmiyorum anne !
Mavilerin en koyusu gözlerin,
Kalbimin duvarýnda asýlý anne.
Yürüdüðün yollara izi düþmüþ yorgun ayaklarýnýn,
Boynu bükük papatyalar açýyor her bahar bahçemizde,
Seni soruyorlar,seni arýyorlar anne.
Ahþap evimiz daha da eskimiþ,
Sanki bir viraneye dönmüþ anne.
Bahçemizi yaban otlarý,dikenler sarmýþ,
Diktiðin gonca güller kurumuþ anne.
Her geliþimde bir yarýmýn olmadýðýný hissediyorum,
Seni hiç görememek çýldýrtýyor beni anne.
Kasým güneþi vuruyordu yapraksýz dallarýna aðaçlarýn,
Mezarýnýn üstündeki kuru yapraklarý topladým bir bir,
Dualarým gözyaþýma karýþtý anne,
Gözyaþýma karýþtý anne..
2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSÝK SAYFA ÞÝÝR KÝTABINDAN..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.