Yaþadýðým aþký bir gün unuturum sandým. Týpký kabuk baðlayan yaralarýn kuruyup dökülmesi gibi, Meðer yürekte açýlan kalp yarasý kaybolmayýp hep büyürmüþ, Sonunda bir gül gibi bizi soldurup topraða götürürmüþ.
Her þeyin zaman içinde kaybolup gideceðini sanýrdým. Týpký yaz yaðmurlarýnýn toprakta kuruyup kaybolmasý gibi. Meðer gönülde yaþanýlan aþkýn ateþi, sönmeyip hep büyürmüþ. Sonunda bir gül gibi bizi ateþinde yakýp öldürüp götürürmüþ.
Her gün doðan güneþin bize umut verip yaþatacaðýný sanýrdým. Týpký bir gülün, kuru toprakta can bulup yaþamasý gibi. Meðer güneþin uzaklaþmasýyla gül canlanýp, gölgeler hep büyürmüþ. Sonunda güneþ batýp umudu siler, gölgeleri alýp götürürmüþ.
02.10.2009 Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cahit KARAÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.