Somurtkan sözcüklerimin kulaðýný çektim.
Bir de azarladým;
Gamzemde yuva kurmuþ gülüþün hatýrýna.
Milyonlarca vaveyla kopardým göðün gözlerinden,
Bulut teninden esince özlem tufaný,
Savruldum…
Bir vakitler ellerimin dans ettiði saçlarýnda…
Ölüp ölüp dirilirken, kurtulmak istedim.
Bin yýllýk yasýmýn, mistik aðýrlýðýndan.
Be adam!
Yaktýðýn ateþ sönmedi…
Aðýr aksak bitiþin deminde ilerlerken yelkovan
Saatler dolusu sisli yalnýzlýk h,içindeyim.
Ýçimde Filistinli yüreði daðlanmýþ çocuk!
Dilimde acýnýn kýraðý býraktýðýn ýslýk,
O ýslýk hasret türkülerine öykünürken;
“felahý yok”, yakama iliklediðim sancýnýn.
Ati’ye düþlediðim kavuþma merasimleriyle
Matemli gece uykusuzluklarý yastýðýmda
Gözlerimde sen ve kalbimi delen yaþlarým…
Akþamýn turunç ufkuna dalarken,
Çaresiz ellerimde býraktýðýn yüreðim
Sevgilim… Ýmkânsýzý baþar…
N’olur sev biraz…
Vuslatý düþlüyorum, mahþeri yangýnlarda
Zemherice soluyorum sensiz nefesimi.
Ýlelebetken mahkûmluðum sevdanýn karasýna,
Musa’nýn asasýyla dokun!
Hadi dokun gurur biriktirdiðim denizime…
Ya da dök beni,
Kýzýl sularýna, Asya’nýn…
Neþe CÖMERT
temmuzdan kalanlar