yokluğa

nasýl bir döngüdeydi bilmek istemiyordu

alt üst olmuþluklarda buluyordu;

sýzlarken ruhunu...

olmazlarda boðuyordu ruhunu

çalkantýlarda kayboluyordu

tek olmak,tekilliðini büyütmek isityordu

sýzým sýzým sýzlatýyordu

düþlerin o bitimsiz bahçesinde kayboluyordu

öyle bir kaybolmaktaydý ki

yokoluyordu her bir zerresi

düþünden çok ötelere düþüyordu

dikenlerle dolu bir bahçenin efsununu arýyordu belkide,

neydi bu döngü

kýsýrlaþtýrýlýyormuydu yoksa düþ bekçileri

yepyeni, gün doðumuyla harmanlaþmýþ düþlere neler oluyordu

ýrmaklar akýyordu ruhundan kan rengi ,karanlýk

acýyla buluþup ateþe dönen

tüm zerresini yok eden

içine dahil eden tüm evreni

yokoluyordu ...

yokluðu soluyordu...

Sosyal Medyada Paylaşın: