senin özlemek dediğin

çaresizliðe karýlan eller
artýk kalem tutmuyor
sevinmiyor mýsralar
avutmuyor bizleri
gün dönerken..

yýkýk dökük kalelerin
yanýndan geçerim
kuþ cývýltýlarý
bahar güneþinin
tüterken gözünde bir sabah

içimden bayramlar kalkýyor
halaylarla, türkülerle
gel sen yine
erikler çiçek açtýðýnda
sor beni

kýrlarýn üzerinden
mevsimlere yürüyen
göçmen kuþlar
süzülür gökyüzünde
kabartýr yüreðini göðsümün

bir nefeste
dolar ciðerim
ciðerim paslanmaz
kýþlarýna alýþkýndýr
memleketin

kavak aðaçlarý
tüy döker
sarý bir sonbahar
karþýlar
arka köyün baðlarýný

kereviz bahçelerinde
utangaç kirpiler gibi
adým adým
yürüyüp
yolalýrken yuvama

masum bir ceylanýn bakýþý
kurdun gözünde
iþaretlenir
ne kadar masum
þu hayatýn körpeliði

vakitsiz vedalara
kavuþmak ölü bir gurbettir içimde
son bir defa bakmadan
ayrýlmak lazým
kederinden

uzaklaþmak isterim
bazen kendimden,
son nefesim tüter
daðlarýnda memleketin
yaðmurlar yaðar topraðýna

yoksa ben seni
bunun için mi sevmiþtim...

19.08.2012
Sosyal Medyada Paylaşın: