Odamýn penceresinden sýzan umutla açýyorum gözlerimi Dünden kalma bir telaþla Endiþeli bir günün hazýrlýðýna baþlýyorum Bir avuç renkli iksir indiriyorum mideme Asit kaplýyor yüreðimin çukurunu Bir küfür savuruyorum yarým aðýz Bu dünyanýn gelmiþine geçmiþine Bir ayakkabýmý içerde bir ayakkabýmý dýþarda giyiyorum Aynen hayatýn bir içinde bir dýþýnda ötelediðim yarým duygular gibi Atýyorum kendimi yarýn endiþeli bugünün içine
Bina kokuyor heryer Kuþlar bile bezgin ötüyor Çöplerde umut arayan amca dokunuyor gözbebeklerime Görmemezlikten geliyorum, koþar adým kaçýyorum Ýnsanlýk tartýyor küçük bir yavru Yüreðimin teline dokunuyor Masum ama adam bakýþlarý “Allah ne muradýn varsa versin” diyen teyzeye “Ne olur muradýmýn üzerine pazarlýk yapma” diyorum.
Aðaçlarda þiþeler asýlmýþ Ýnsanlýk topluyorlar içine “Kapaklara mý kalmýþ engelli kardeþimin umudu” diyorum Selam gönderiyorum ulu çýnara “Sen bile bu kütük halinle bizden daha insansýn be”
Bir gazete haberi iliþiyor gözüme “Türkiye þehidine aðlýyor” “Onlar Myanmar’a aðlýyor” “Komþusu aç yatarken tok uyuyan bizden deðildir” sözü Çýnlýyor kulaklarýmda Evin içindeki çocuklarýn açken Komþuyu doyurmak sana mý kaldý diyen sesi Susturamýyorum bir türlü içimde Kendi evinden fidanlar topraða giderken Sen kimin yasýný tutuyorsun devlet baba Timsah gözyaþlarýyla
Eyy izbe bina ömrümü yedin Yine yolum baðrýna düþtü Lösemili yavrusuna aðlayan bir ana Yüreðimi daðlýyor Kimisi dökülen saçlarýna aðlýyor çocuðunun Kimisi dökülen umutlarýna kefen giydiriyor
Yaþlý bir teyze kendini paralýyor derdini anlatmak için Ne doktorlar biliyor dilini Ne o doktorlara anlatabiliyor derdini Ve hastalýkta dil bilmiyordu iþte Kimi zaman anlatamadýðýn dilden vuruyordu sineni
Boðazým düðümleniyor Derin bir nefes alýyorum Çok þükür nefes alabiliyorum Hala umut var demek Mutlu muyum? Hayýr Az evvel mutluluðumu Bir sokak çocuðunun Gözlerinde býraktým
Yakamoz Deniz (Serpil TÜGEN)
Sosyal Medyada Paylaşın:
yakamoz deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.